Za lat istnienia Związku Radzieckiego w telewizji polskiej często można było obejrzeć filmy kina radzieckiego. Aby przypomnieć sobie tamte lata, obejrzałem dzisiaj film z roku 1975 w reżyserii Leonida Gajdaja pod tytułem „Не может быть!”. W dosłownym tłumaczenia z j. rosyjskiego na polski – „To niemożliwe!”.
Film składa się z trzech opowiadań. Pierwsze opowiadanie dotyczy okresu stalinowskiego, gdzie główny bohater otrzymuje wezwanie do prokuratury. Wiadomo było wtedy, że jeśli po kogoś przyjeżdża „miły” funkcjonariusz w czapce z czerwoną gwiazdą i zaprasza do prokuratury, to oznaczało, że trafi on na pewno do więzienia, kolonii karnej gdzieś w głębokiej Rosji. I tak też myślał biedny obywatel, myślący o najgorszym. To pierwsze opowiadanie, w którym co chwila pokazywano jeden dzień, godzina po godzinie, opisuje koszmar bytu ludności, która nie znała dnia ani godziny. Żona wezwanego, można powiedzieć, że w ciągu dwóch – trzech godzin, wyprzedała cały majątek, począwszy od ubrań, mebli, i kończąc na zastawie stołowej. W myślach miała słowa sąsiada „konfiskata całego majątku”. Aby nie popaść w całkowitą biedę, szybko poszła do Urzędu Stanu Cywilnego, aby rozwieść się z nic nie przeczuwającym mężem i wyjść za mąż za sąsiada, który wcześniej kupił od niej ubrania po „byłym” mężu. Najciekawszy dla wszystkich był jednak moment, gdy mąż wraca z prokuratury wesoły i wchodzi do domu, w którym nic nie zostało i widzi swoją żonę z nowym mężem. Oto paranoja czasów stalinowskich, w których nikt nie znał dnia ani godziny.
Kolejne opowiadanie „Zabawna przygoda” opisuje zdrady małżeńskie, do jakich dochodziło wśród ludności mieszkającej w tzw. lokalach komunalnych, a ostatnie opowiadania „Zdarzenie na ślubie” przedstawia młodego narzeczonego, który chce się ożenić z dziewczyną, z którą się spotykał tylko na ulicy, ubraną w płaszczu i czapką na głowie, a gdy przychodzi do niej do domu – nie może jej poznać i dochodzi do wielu przezabawnych sytuacji.
Serdecznie zapraszamy do obejrzenia tego filmu.